Nereye düşürdüğümü unuttuğum umut kırıntılarımı yeşertmeye çalıştığım günlerde elime aldığım bir kitap oldu “Leyla Yokuşu”.Her kitap okuyuşumda yeminimi bozarım bir öncekinin üzerine ettiğim.Tövbesini dağıtırım sayfa aralarına.Bu kitabın son sayfasını kapatırken gözlerim yaşlıydı.İçimde hüzün ve mutluluk yarışını veriyor, ne tarafa asılsam diğeri alınıyordu. Yazarın kitabın üstüne düştüğü şu notla başlıyordu her şey ve her şey yine orada bitiyordu. “Gerçek aşk,kalbin O’na duyduğu hayranlık ve sadakatin erdemidir.” Kitap,aşkın beşeriyetle buluştuğu o noktada başlıyor vefayı, hasreti, kızgınlığı, kararsızlıkları ve daha fazlasını da alıp sürüp gidiyor son sayfalarına kadar.Koca bir daire çizelim tam da sınırlarımıza dayanan.İlk ne tarafından çıkmaya çalışırdık?İlk neyden vazgeçerdik?Neresinden kurtulduğumuzu sanarsak sanalım, yaşam bizi başka bir dairenin içinde saklar.Daireleri biz çizdik sanır böbürleniriz yeryüzünde.Çıktık sanırız seviniriz, kaçtık sanar koca nefeslerimizd...