Bazı şeyler yazılmaya vakit bekler.Sabahını bekler ,duasını eder.Gecesini bekler, şükre karışır çocuk ağzıyla.Rüyasını bekler, koca ağaçlara sarılır güçsüz bilekleriyle.Seni bekler ve döner yine kendine savrulur.Serpilmeyi mi bekler yoksa sakinleşmeyi mi bu yazılası şeyler?Bendekini sorarsan ne sakinleşti ne de serpildi.Kimseye etmedik ben sözcüğüyle başlayan ve nefsin dar sokaklarına bizi mıhlayan cümleler. Tercihler kader çizgisini sabitler. Biz tercih hakkı verilmeyen bir nesil olarak kalacağız. Kalacağız.Ne ileri ne geri. Öylece kalacağız. Nefeslerimizde özgürlüğü arayacağız ,memleket edindiğimiz sokakların yabancı sesleriyle birlikte.Tanıdık seslere kulak kesileceğiz.Karanlıklarını benzeteceğiz ,aydınlıklarına özeneceğiz. Kapılar kapatacağız ,çalınır umuduyla. Sonra açacağız ardına kadar, giren var mı merakıyla. Değerli değersiz bir çok şey biriktireceğiz, sonra unutacağız anahtarını bir deniz kenarında,bir kule dibinde ya da sen peş...