Bazen küçük bir anda, çok kısa bir göz açıp kapama zamanında gelecekten seni alıkoyan tüm o duygular, yaşananlar gözünün önüne geliveriyor. Ve insan nasıl oluyor da bu kısacık zaman içine bunca anıyı sığdırabiliyor? Duygulara mahkum olmuş olan tüm yaşadıklarımız bir ağır sandık gibi oturuyor en gizli kıyısına tahtımızın. Ve ne zaman açmaya kalksan o sandığı , derin bir naftalin kokusunun eşlik ettiği bin bir çeşit duygu sarmalıyor tüm yaralarını. Bastırıp, sakinleştirdiğin onca şey bu kadar mı niyetli olur çıkmaya kınından. Nasıl bir istek bu böyle ıslatmaya yanaklarını. Nasıl bir ele alamadıklarının sancısında yoğrulma isteği. Senin sesin gürdü. Sözlerin etkili. Dünya bir sandıksa ,ki bence pek ala bir tabirdir, kapatsak kapağını sıkıca, kilitlesek anahtarını, üzerine yorganları yığsak, yastıkları, çarşafları, ilk kalabalık misafirde üstünü boşaltacağımız onlarcasını yığsak bu sandığın üstüne. Ne kadar kaçabiliriz o sandığın yanı başımızda yaşadığı hissinden? Nasıl görme...