Hazanİ

Gönlün belki   de en kambur kalmış yanlarını anlatan söz dizisi olarak görürüm şiiri. Neyden eksikse gönlü şiirine tamamlatır şair. Neyde ruhu kalmışsa oraya akıtır zehrini. Bazen yazdıkları döner kendisini yakar bazen şifa olur tüm bedenlere ve kendisine. Hayatın en onarılmaz yaralarına merhem olur. Merhemi, şairden habersiz tüm kalplerde bir ümit kıpırtısı. Sevdası da davası da gizli kalmışların son nefesindeki bir sur kuvvetindeki yakarışı. Kendimi bildim bileli şiirlere olan ilgim hiç azalmadı. Her geçen gün katlanarak arttı. Özellikle de en savunmasız en düşmeye yakın zamanlarımda elimden tutan oldu şiirler. Bir gün tuttu Adil Erdem Bayazıt kaldırdı, bir gün Cemal Süreya. Çoğu zaman Sezai Karakoç ve Nazım Hikmet. Onların tuttuğu yerlerden hikâyeler yazdım. Bazen de seyrelttim şiire yatırdım. Olmadı yarama sürdüm yırttım attım. Ne için yazılırdı şiir? Neye, kime, ne için? Çok düşünmedim ben bunları. Sanırım çoğu yazar da düşünmemiştir. Kendilerinin bir dışavurumu,  kalple...

Yol ;biz daha doğduğumuzda kendiliğinden oluşmaya başlayan ve büyüyüp kendimizi tanımamızla şekillenen,nihai bir sonu olan güzergahtır.Bu yola atıldığımızın ilk dakikasında muhtaç konumda olmamız sebebiyle hep bir yardım bekler ,sevilmek ve korunmak isteriz.Zamanla insan büyür ve kendi kendine yetebileceği bir konuma gelir.İşte tam bu noktada yol şekillenmeye başlar.Kimi için hiç değişmeyecek olan bu yol kimi içinde kısa sürelerde değişir olacaktır.Siz hangisini tercih ettiniz ya da ederdiniz? Ya da illa da bir yol olmalı mı?Bu soruları soruyor ve cevaplarını elbetteki kendim de arıyorum.Baştada söylediğim gibi kendiliğinden oluşan zaten bir yol var yok desekte bir yerde ilerliyoruz.Sadece bir adı olmalı mı bu nokta var ,ona gelince ada gerek yok.Yürüdüğümüz  yolun herkes tarafından bilinen , herkesin desteklediği ya da ısrarla nefret ettiği bir yol olması mühim değil.Ayrıca bu şekilde seçilen ve yürünülen yolların popüler kültür etkisinde atılmış olan adımlar olarak bulmaktayım.Ta...